Το όνομα «Ιδαία Γη», σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη και την κρητική μυθολογία, προήλθε από τον μύθο των Ατλάντων της Λιβύης, κατά τον οποίο υπήρχαν δύο θεοί με το όνομα Δίας. Από αυτούς ο προγενέστερος ήταν ντόπιος κρητικός, ο αδελφός του Ουρανού, ο οποίος έγινε βασιλιάς του νησιού και έδωσε το όνομα της γυναίκας του σε αυτό. Καθώς το όνομά της ήταν Ιδαία, έτσι και το νησί ονομάστηκε Ιδαία Γη. Μια δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι το όνομα προήλθε από το ψηλότερο βουνό της Κρήτης την Ίδη ή Ιδαία όρη (τον γνωστό σε όλους Ψηλορείτη) και οι κάτοικοί του ονομάζονταν Ιδαίοι Δάκτυλοι.
Διοικητικό Συμβούλιο
Ο καταστατικός σκοπός της «Ιδαίας Γης» είναι η διάσωση της πολιτισμικής κληρονομιάς της Κρήτης, η διατήρηση και διάδοση των εθίμων και των παραδόσεών της, καθώς και η αναβίωση ηθογραφικών και λαογραφικών στοιχείων του νησιού. Ο σκοπός αυτός επιδιώκεται μέσα από την έρευνα κρητικών παραδοσιακών χορών και τραγουδιών από την ευρύτερη περιοχή της Κρήτης, τη δημιουργία συγκροτήματος κρητικών χορών, το οποίο επιδίδεται στην εκμάθηση και προβολή κρητικών παραδοσιακών τραγουδιών και χορών, τη διοργάνωση χορευτικών επιδείξεων, μουσικών ακροάσεων και λοιπών πνευματικών, καλλιτεχνικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, σε συνεργασία με παρεμφερείς ενώσεις, συλλόγους και άλλους φορείς. Ο Σύλλογος φιλοδοξεί επίσης να πραγματοποιήσει εκδόσεις βιβλίων και την κυκλοφορία ενημερωτικού περιοδικού εντύπου, να οργανώσει ενημερωτικές συναντήσεις, διαλέξεις και σεμινάρια από ειδικούς, να πραγματοποιήσει εκθέσεις φωτογραφίας, έργων κρητικής λαϊκής τέχνης, καθώς και επιμορφωτικών και ψυχαγωγικών προβολών.
Εάν θέλαμε να πούμε σε ένα μικρό παιδί την ιστορία της “Ιδαίας Γης”, με τη μορφή ενός παραμυθιού, θα ήταν κάπως έτσι:
«Μια φορά και έναν καιρό, ταξιδιώτες από ένα νησί,
μοναδικό σε ομορφιά και ριζωμένο στα νότια της
Μεσογείου, ξεκίνησαν ένα ταξίδι για να
ανακαλύψουν τον κόσμο που ποτέ δεν είχαν
συναντήσει. Αφού διέσχισαν ποτάμια και βουνά,
δύσβατα μονοπάτια και απέραντες πεδιάδες, χωρίς
να μπορούν να ξεκουραστούν και να χορτάσουν τη
δίψα και την πείνα τους, είδαν από μακριά, μια
πόλη, όμορφη αλλά και παράξενη, άγνωστη αλλά
και φιλόξενη, μία πόλη που τους θύμιζε κάτι από τον
τόπο τους. Εκεί φύτεψαν το δέντρο του νησιού τους,
για να υπάρχουν πάντοτε οι καρποί που θα τους το θυμίζουν,
για να το γεύονται και αυτοί και όσοι
ξαποσταίνουν κάτω από τη σκιά του».